Opublikowane w

Pourlopowa propozycja do piwka

Jako, że dawno już nie było covera moja pourlopowa propozycja na ostatni tydzień wakacji. Pourlopowa, ale jeszcze trzeba wykorzystać podrygi lata i cieszyć się dobrą nutą. Kto nie zna tego przepięknego utworu i pokręconego teledysku? Fat Boy Slim to muzyka elektroniczna, a tutaj mamy żywe instrumenty i fajnie im to wszystko zagrało. Z poczuciem humoru, z radością tworzenia – w sam raz do wakacyjnego piwka. Oby z umiarem i przy grillu.

A pod wpisem: jeden zbłąkany komentarz.
Opublikowane w

Take Me Out – cojones są nadal na miejscu

Take me Out to już klasyk, choć zdaje się jakby Franz Ferdinand grali to wczoraj (sic!). Numer ma fajne rockowe, nieogolone cojones, które nie pozwalają nogom stać bezczynnie ;). Jak się zabiera za taki klasyk to nie można zastosować podejścia jeden-do-jednego, nutka za nutkę. Najoczywistszym rozwiązaniem jest np. spowolnienie tempa czy zmiana instrumentu, ale nie zawsze kończy się to dobrym rezultatem. Internety pełne są przykładów takich coverowych odgrzanych kotletów.

Czytaj dalej Take Me Out – cojones są nadal na miejscu

A pod wpisem: jeden zbłąkany komentarz.
Opublikowane w

Brass Against the Machine

Wprawdzie poza zmianą instrumentarium Brass Against the Machine nie wniosło nic nowego do tej piosenki, to słucha się tego przyjemnie. Oryginalny duch utworu nie zginął, jest to nadal na wskroś RATM-owa muza. Taka, przy której nie można siedzieć spokojnie, co widać po zachowaniu wykonawców tego covera. Co ciekawe, ta nuta się wcale nie zestarzała, wciąż zachwyca jak niegdyś, a nie oszukujmy się – trochę czasu już minęło. Oczywiście nikt tego nie zaśpiewa tak jak Chris Cornell, ale Pani Sophia Urista ma – parafrazując Jana Maria Rokitę – niezły organ (głosowy – oczywiście). Przyznacie, że to nietypowy kobiecy wokal na Czek Iz Aut, ale jej głos sprawdza się w takim klimacie. Jeśli ten dęty cover Wam się spodobał to BATM ( 😉 ) ma tego więcej.

A pod wpisem: 4 komentarze.
Opublikowane w

Cover na wyciszenie po burzy – No diggity

Chet Faker to wykonawca, na którego natknąłem się przy okazji teledysku do Gold – wrzucam to w komentarzach bo też warto poświęcić chwilę czasu (choćby tylko na warstwę wizualną). A wracając do No Diggity, to oryginał obił się o uszy, no bo jak nie mógł się obić? W 1996 roku, kiedy na MTV można było jeszcze posłuchać muzyki, chłonęło się wszystko co tylko ta stacja zaserwowała. No i ta nutka też się gdzieś w zwojach zapisała, choć to zupełnie nie moja para kaloszy…

Czytaj dalej Cover na wyciszenie po burzy – No diggity

A pod wpisem: 3 komentarze.
Opublikowane w

The Thrill is Gone – THE PIOSENKA

W czasach kiedy pieluchy były tylko tetrowe, a w każdym domu słuchało się Akademii Pana Kleksa, Natalii Kukulskiej czy Piccolo Coro dell’ Antoniano  – oczywiście wtedy tylko z winyli – w płytotece mojego taty była ta perełka: Live in County Cook Jail. Jeśli istnieje coś takiego jak piosenka, która nie może się znudzić, do której chętnie wracam, niezależenie od nastroju i niezależnie od upływu czasu, która zawsze pobudza pozytywne emocje i której każdą nutkę znam na pamięć. Utwór, który można by z angielska sparafrazować jako THE PIOSENKA, to  w moim przypadku musi być The Thrill is Gone B.B.Kinga.

Czytaj dalej The Thrill is Gone – THE PIOSENKA

A pod wpisem: 2 komentarze.
Opublikowane w

TULIA – mistyczna i mroczna, czyli Nieznajomy Dawida Podsiadło

Na blogu Czek Iz Aut staram się szukać muzyki niszowej, niespotykanej i takiej, na którą ciężko się natknąć w polskim radiu czy telewizji. A filmik, który ma 5mln odsłon ciężko nazwać niszowym 😉 To małe odstępstwo z mojej strony, ale nie zrażajcie się za szybko bo to perełka. Pamiętam, że z płyty Comfort and Happiness Dawida Podsiadło to właśnie Nieznajomy zrobił na mnie największe wrażenie. I to właśnie ten numer wzięły na barki dziewczyny z TULIA. Uważam, że udźwignęły to zadanie bezbłędnie i mogą śpiewać to z dumnie uniesioną głową. Odelżona(*) w stosunku do oryginału warstwa muzyczna, mistyczna i mroczna w klimacie oraz ten folkowy „twist” sprawiają, że ten cover z pietyzmem i chirurgiczną wręcz precyzją dobiera się nam do serca.

Czytaj dalej TULIA – mistyczna i mroczna, czyli Nieznajomy Dawida Podsiadło

A pod wpisem: 4 komentarze.
Opublikowane w

Świetna zabawa, serce i zdarty głos – Roxanne

Śledzący Czek Iz Aut od początku zauważyli pewnie, że lubię covery. Dawno żadnego nie było, więc dzisiaj proponuję Brothers Moving z ich akustyczną wersją przeboju Police: Roxanne. Nie znam tzw. backgroundu tego zespołu, ale z filmików na youtube wynika, że to uliczni grajkowie. Z angielska: buskers.  Podoba mi się ich granie, przepis zdaje się prosty: świetna zabawa, serce i zdarty głos.

Roxanne nie można odmówić miejsca w panteonie klasyki. Ba! być może wiedzie nawet prym w tym gronie. Police chcieli grać reggae i w tym numerze wyraźnie to słychać. Z klasyką – wiadomo – się nie dyskutuje, cenię jednak artystów, którzy próbują tchnąć coś świeżego, swojego do takiego grubego kawałka jak Roxanne. Dlatego właśnie lubię prześledzić youtube pod kątem coverów i będę ich dla Was znajdował więcej.

Tymczasem klikamy: Brothers Moving

 

A pod wpisem: jeden zbłąkany komentarz.
Opublikowane w

Klasyka – She’s Always a Woman to Me

Ta propozycja jest dla tych, których ta epoka ominęła, żeby wiedzieli skąd dzisiaj czerpią inspiracje współcześni artyści. Billy Joel to gwiazda wielkiego formatu, ale przyznaję, że musiałem do tej muzyki dorosnąć. Zdaje się, że ten rozkwitający pierwiastek starości doświadczenia (czy też umierający młodości), wzmacnia swoją rolę w doborze muzyki dla moich uszu i serca. Nie bez znaczenia jest pewnie rosnąca lista przeżyć i doświadczeń. Piękny i prawdziwy tekst, aż dziw bierze, że Billy napisał to tak wcześnie. Na stałe wpisujący się do klasyki.

Tak dla jasności. To jest cover, ale bardzo dobry i wierny oryginałowi. Fyfe Dangerfield nie przekombinował, duch i klimat tej pieśni jest zachowany, a może nawet wzmocniony.

A pod wpisem: brak komentarzy.
Opublikowane w

incarNations – Nie tylko na jedną noc

Kiedy pierwszy raz usłyszałem ten cover poczułem, że duch w narodzie nie zginął. W gąszczu miernoty serwowanej przez tzw. stacje radiowe z ich „playlistami” to był powiew świeżości, coś ciekawego, przemyślanego. Perfekcyjnie odgrzany kotlet z nutą jazzu, swingu i bluesa . Maja Kleszcz ze swoim ciekawie zmanierowanym głosem nie będzie każdemu pasować. Mnie urzekło i chciałbym takiej muzyki więcej – nie tylko na jedną noc.

P.S. Co ciekawe, piosenkę znam od dziecka, ale gdyby mnie ktoś zapytał kto to wykonywał w oryginale kompletnie by mnie zablokowało. Oczywiście zgooglałem i teraz wiem, że to (jakiś) Bolter.

A pod wpisem: brak komentarzy.